Nadat haar leven in Montana een onverwachte wending nam, ontwikkelde Sandra zich tot een ervaren overlevende op straat in New York. "Het moeilijkste aan het leven zonder onderdak is uitputting. Ik noem slaap 'het geschenk van slaap' omdat het zo moeilijk is om te krijgen." - Sandra
Het concept van Sheltersuit veroverde het hart van ontwerpster Gabriela Hearst. Dit resulteerde in een gulle donatie van haar en #soonforward voor de eerste distributie van Sheltersuits om deze winter 250 onbeschutte daklozen warm te houden.
We werken samen met vier lokale organisaties in NYC (P.O.T.S. Bronx, Prospect Park Church, Sidewalk Samaritan, en Sant Edigio) om te bepalen hoe we de druk op het overbelaste systeem kunnen verminderen.
We zijn nu feedback aan het verzamelen van zowel onze distributiepartners als onze dakloze vrienden om deze pilot te evalueren. De uitkomsten zullen gebruikt worden om een distributiestrategie te bedenken, deze vervolgens op te schalen, en om de Sheltersuit aan te passen aan de behoeften van Amerikaanse daklozen.
Sandra
“The gift of sleep” – Sandra’s verhaal
Sandra (60) heeft het grootste deel van haar leven in Montana gewoond met haar man en 2 kinderen. Toen borstkanker bij haar werd geconstateerd, veranderde alles. Haar huwelijk van 33 jaar kwam tot een einde en ze werd in een beschermingsprogramma in Portland geplaatst. Daarna verhuisde ze naar New York en is nu al bijna 7 jaar dakloos.
We gingen Sandra opzoeken na haar eerste nacht buiten in de Sheltersuit te hebben geslapen. Sandra slaapt elke nacht voor de St. Franciscuskerk, precies op de plek waar een man genaamd Major vroeger sliep.
“Vanmorgen heb ik mij ontdaan van mijn zelfgemaakte bivvy, mijn slaapzak, een zware jas, een canvas zak, en een rugzak, en twee paar sokken die ik niet meer nodig had vanwege het Sheltersuit. Het zorgde voor de warmte, zonder dat ik al het gewicht dat ik met me meedroeg nodig had. En de man aan wie ik al mijn spullen gaf was super blij.”
“Het moeilijkste van dakloos zijn is uitputting. Ik noem slaap ‘het geschenk van de slaap’ als je dakloos bent, omdat het zo moeilijk te krijgen is.”
Sandra is een overlever en weet hoe ze voor zichzelf moet zorgen. Tot haar favoriete spullen behoren een klein verwarmingssysteem, een hangslot en compacte toiletartikelen.
“In Montana, waren we een taai stelletje. Omdat ik dakloos ben, heb ik het grootste deel van mijn leven op straat geleefd. Ik heb de opvanghuizen meer geprobeerd dan de meesten. Ik ben drie keer aangevallen. Ik werd in een zogenaamde veilige haven geplaatst. Mijn computer is gestolen, er is ingebroken in mijn kamer. Ik ben op 6 november vorig jaar de straat op gegaan, en sindsdien ben ik op straat gebleven. Ik ben nu een soort van uit het systeem.”
Een winter lang woonde Sandra in terminal 8 op het vliegveld van JFK
“Het was zo fijn. Ik kon gaan liggen, en niet lastig gevallen worden. Ze hadden nooit verwacht dat ik dakloos was omdat ik alles netjes hield.”
– Sandra
Als ze zich ’s nachts alleen of bang voelt, put Sandra hoop en kracht uit haar geloof in Jehova. Ze luistert naar liedjes en vindt troost in de teksten. Ze zong een van haar lievelingsliedjes voor ons in Penn Station.
“Het voelt goed om je gewild te voelen en mensen te helpen”
Dit is Major, die vroeger op Sandra’s oude plek voor de St. Francis kerk sliep. Major is al 2 jaar dakloos in NYC. Sinds een maand verblijft hij in een hotel, beschikbaar gesteld door de stad vanwege de COVID pandemie.
“Dit is waar ik vroeger sliep. We moesten hier na 6 uur ’s avonds komen. We moesten om half zes ’s ochtends opstaan, want hier was elke ochtend de broodlijn. Ze geven zeven dagen per week eten, het hele jaar door. Dit is waar ik de laatste jaren heb geslapen. Dit was mijn kleine plekje. Maar ik zit nu in een hotel, dus ik zit goed.”
– Major
Sinds hij binnen is gaat Major dagelijks naar buiten om de daklozengemeenschap te bezoeken. Hij brengt hen eten en verbindt hen met plaatselijke organisaties waarmee hij in contact blijft.
“Ik ben erg dankbaar dat ik binnen ben. Maar je weet maar nooit, misschien kom ik hier weer terecht, dus ik help wie ik kan. Dat is wat ik zou willen dat mensen doen.”
De majoor stelde ons voor aan John (63) uit NYC, die buiten Penn Station slaapt. Hij was zich aan het opwarmen in het station toen hij zei: “Ik blijf hier nooit lang binnen. Ik hou niet van deze sfeer.”
Over de Sheltersuit zei John: “Ik vind het geweldig. Het voelt goed aan. Liggend weet ik dat het de wind zal bedekken.”
