Lala, nu 57 jaar, leeft sinds 2013 zonder eigen onderdak. Voor hem is het leven op straat een strijd om waardigheid en veiligheid. De jaren waarin hij zich thuis voelde, lijken voor altijd achter hem te liggen. Met zijn gezondheidsproblemen en de uitdagingen van een leven zonder vast adres, wordt elke dag een overlevingsstrijd. Dit is zijn verhaal, een inkijk in een systeem dat voor velen van ons onzichtbaar is, maar voor mensen zoals Lala onontkoombaar.
Hoe alles begon
In 2013 veranderde alles. Na een ongeluk in de bouw was werken geen optie meer voor Lala, en zonder inkomen volgde al snel de ontruiming van zijn woning. Zijn enige optie leek het om tijdelijk bij vrienden en kennissen in te trekken, maar dat bleek moeilijker dan verwacht. “Op een gegeven moment vroegen mensen dingen van me die ik niet wilde doen. De enige andere optie was de straat. Het was niet wat ik wilde, maar ik voelde dat ik mijn waardigheid behield door niet toe te geven aan die druk.”
Rotterdam heeft wel op papier plekken waar je terecht kunt, maar die zijn vaak gebonden aan strenge voorwaarden. Of ik nu wel of niet papieren heb, zou niet moeten bepalen of ik een dak boven mijn hoofd heb. Iedereen heeft een plek nodig waar hij of zij veilig kan slapen.
Altijd een gast, nooit thuis.
- Lala over dakloosheid en een ongrijpbare toekomst -
Een dakloze crisis of een wooncrisis?
Lala ziet dakloosheid niet als een zorgprobleem, maar als een woonprobleem dat oplosbaar is. Hij is er sterk van overtuigd dat mensen zoals hij een kans verdienen op een stabiel leven. Dat begint, volgens hem, bij een permanente opvang zonder voorwaarden.
“Dakloosheid is een woonprobleem, geen zorgprobleem. Als mensen een dak boven hun hoofd hebben, raken ze minder snel ziek en kunnen ze weer richting de toekomst kijken. Geef ons eerst een plek om te slapen, en kijk daarna wat iemand verder nodig heeft. Of dat nu zorg is, werk, of gewoon de tijd om op adem te komen.”
De dagelijkse zoektocht naar een veilig plekje Lala belandde uiteindelijk op straat, met een korte onderbreking van anderhalf jaar, toen hij tijdelijk bij iemand kon blijven. Maar ook die situatie liep op een bepaald moment vast. Nu slaapt hij in de Pauluskerk, een tijdelijke opvang die hem enige rust biedt, maar zijn verblijf wordt periodiek geëvalueerd.
“Ik heb hier een slaapplaats en kan soms uitslapen, wat voor mij van groot belang is. Maar het is geen vaste plek. Het voelt alsof ik altijd een gast ben – welkom, maar nooit thuis. En zonder vaste plek kan ik ook niet echt vooruitkijken.”
Een oproep voor permanente, onvoorwaardelijke opvang
Volgens Lala hebben plekken zoals de Pauluskerk hun best gedaan om de pijn te verlichten, maar kunnen zij niet de fundamentele verandering brengen die hij – en vele anderen – nodig hebben. Voor de oplossing kijkt Lala naar een systeem van permanente, onvoorwaardelijke opvang.
“Zonder voorwaarden, dat is het enige wat werkt. Mensen komen hier niet naar toe voor gratis onderdak, zoals de gemeente lijkt te vrezen. Mensen komen naar Rotterdam omdat ze hier binding hebben, omdat ze zich hier verbonden voelen. Permanent opvang geven zou de stad veiliger maken, zowel voor daklozen als voor alle inwoners.”
Dakloosheid kan iedereen overkomen
Lala wil het beeld van dakloosheid veranderen. Voor veel mensen is het moeilijk voor te stellen dat het hen ook kan overkomen. Maar Lala ziet vaak hoe kwetsbaar we allemaal kunnen zijn, zelfs als het leven ogenschijnlijk goed op de rails staat.
“Niemand is veilig voor dakloosheid. Een ongeluk, een onverwachte gebeurtenis – het kan zo snel gaan. Ik ken mensen die van een gelukkig leven op straat zijn beland. Als er meer begrip komt voor hoe snel en onverwacht dit kan gebeuren, zouden we misschien meer naar elkaar omkijken.”
Een veilige plek voor iedereen
De boodschap van Lala aan beleidsmakers en inwoners van Rotterdam is duidelijk: creëer veilige plekken, zonder voorwaarden, en geef mensen de ruimte om weer mens te zijn. Een dak boven het hoofd is niet zomaar een voorziening, het is een recht. En volgens Lala zou dat voor iedereen binnen handbereik moeten zijn.
“Een glimlach, een stukje menselijkheid, dat kost niets maar betekent alles. Geef ons de kans om erbij te horen, dan kunnen we bijdragen aan deze stad. Niemand wil leven zoals ik nu doe. Maar zonder steun en zonder plek om naar toe te gaan, blijf ik gevangen in deze cirkel.” Met zijn verhaal probeert Lala niet alleen een blik te werpen op de moeilijke realiteit van dakloosheid, maar ook op de mogelijkheden die er zijn om het te verlichten. Zijn visie is hoopvol, zijn boodschap dringend: begin bij een dak. Want dat is het begin van alles.
De dagelijkse zoektocht naar een veilig plekje Lala belandde uiteindelijk op straat, met een korte onderbreking van anderhalf jaar, toen hij tijdelijk bij iemand kon blijven. Maar ook die situatie liep op een bepaald moment vast. Nu slaapt hij in de Pauluskerk, een tijdelijke opvang die hem enige rust biedt, maar zijn verblijf wordt periodiek geëvalueerd.
“Ik heb hier een slaapplaats en kan soms uitslapen, wat voor mij van groot belang is. Maar het is geen vaste plek. Het voelt alsof ik altijd een gast ben – welkom, maar nooit thuis. En zonder vaste plek kan ik ook niet echt vooruitkijken.”
