Luca, een 23-jarige student mediavormgeving aan het Mediacollege Amsterdam, heeft een verhaal dat indringender is dan de meeste andere. Hij heeft geen vaste plek, zwerft al jaren van bank naar bank, en moet zich door het leven slaan zonder de stabiliteit van een thuis. Zijn verhaal schetst niet alleen het rauwe bestaan van een jongere die dakloos is, maar ook de emotionele tol van jaren in een onzekere situatie
Elke keer als ik dacht dat ik iets van stabiliteit had gevonden, moest ik weer weg.
Het begin van een zwervend leven
Toen Luca drie jaar geleden dakloos werd, leek de situatie nog tijdelijk. Hij sliep op de banken van vrienden, soms voor een nacht, soms voor weken. Maar een vaste plek kwam er niet. “Ik kon bij een vriendin verblijven voor een paar maanden, daarna weer bij iemand anders voor een korte tijd,” vertelt hij. Dit werd zijn nieuwe realiteit: zonder zekerheid, zonder een plek die echt van hem was. Uiteindelijk vond Luca een kamer die hij tijdelijk kon huren. Hij verhuisde meerdere malen, maar een echte thuishaven bleef uit. “Elke keer als ik dacht dat ik iets van stabiliteit had gevonden, moest ik weer weg,” vertelt hij. “Het voortdurende van plek naar plek gaan maakt het mentaal zwaar. Je voelt je afhankelijk, gebroken.”
Een zware jeugd en verslaving
Luca’s moeilijke situatie is niet zomaar ontstaan. Al in zijn jeugd waren er problemen thuis: zijn moeder worstelde met alcoholisme en zijn vader had ook zijn eigen problemen. “Mijn ouders hadden altijd ruzie. Ik voelde me vaak alleen en verdrietig,” vertelt hij. Toen hij ouder werd, raakte hij betrokken in vriendengroepen waar drugs een prominente rol speelden. “Het werd een soort ontsnapping,” zegt hij. “Feesten, drugs, aandacht – het gaf me een vlucht uit de dagelijkse werkelijkheid.” Toch bracht die vlucht geen verlichting, maar verergerde de situatie alleen maar. Luca’s leven raakte steeds meer uit balans, en zijn depressie nam toe. Hij stopte tijdelijk met zijn studie vanwege de problemen thuis en werkte nachtdiensten om zichzelf te onderhouden. “Ik werkte alleen maar om drugs te kunnen kopen,” vertelt hij. “Het werd een vicieuze cirkel waar ik niet uit kon komen.”
Op zoek naar hulp in een ontoegankelijk zorgsysteem
Luca deed meerdere pogingen om hulp te zoeken, maar werd vaak teleurgesteld door het systeem. “Ik ben naar een afkickkliniek geweest, maar dat hielp niet echt,” zegt hij. Toen hij uiteindelijk naar de crisisdienst ging, kreeg hij medicijnen voorgeschreven, maar zonder de juiste begeleiding. “Ik werd doorverwezen naar groepssessies, terwijl ik echt behoefte had aan individuele hulp. Ik voelde me niet gehoord.” De bureaucratische rompslomp en de financiële druk verergerden zijn situatie. Door een hoge eigen bijdrage bij de zorgverzekering zat hij met schulden. Het gevoel van machteloosheid en frustratie groeide. “Het Nederlandse zorgsysteem is absurd,” zegt hij. “Hoe kan je iemand in mijn situatie opzadelen met duizenden euro’s aan kosten voor een paar gesprekken?”
Vechten voor een toekomst
Ondanks de tegenslagen heeft Luca besloten door te zetten. Met steun van zijn vriendin en een opleiding als mediavormgever ziet hij langzaam weer perspectief. Hij werkt bij een overheidsproject in de Bijlmer en heeft een tijdelijk adres kunnen regelen bij de ouders van zijn vriendin, al moet hij zich nog steeds schuilhouden voor instanties vanwege de strikte wooneisen in Amsterdam. De drive om iets van zijn leven te maken komt voort uit een diep verlangen om het negatieve om te zetten in iets constructiefs. “Ik werk en studeer omdat ik iets positiefs wil bereiken. Ik wil een nieuwe richting voor mezelf,” zegt hij. Maar hij blijft realistisch: de weg naar herstel is niet eenvoudig, vooral niet zonder financiële en emotionele steun van familie of instanties.
Een boodschap voor de maatschappij
Luca’s verhaal legt de pijnpunten van de maatschappij bloot. Hij ziet hoe de steun vaak ontbreekt en hoe de bureaucratie de situatie voor mensen als hij verergert. “Veel mensen hebben geen idee hoeveel ze hebben om dankbaar voor te zijn,” zegt hij. “De waarde van een thuis, van zekerheid, dat is iets waar veel mensen nooit bij stilstaan. Voor mensen zoals ik, zonder stabiele basis, is dat alles.” Zijn boodschap aan de samenleving is simpel: wees bewust van de waarde van de basis die je hebt en toon compassie voor degenen die die stabiliteit missen. En aan de overheid heeft hij een dringend verzoek: zorg voor betere ondersteuning en snellere hulp voor jongeren die in een kwetsbare situatie verkeren. Luca’s verhaal is een krachtige herinnering aan de veerkracht van de mens. Ondanks alles blijft hij doorgaan. Hij hoopt dat anderen die zich in eenzelfde uitzichtloze situatie bevinden, toch het doorzettingsvermogen kunnen vinden. Want zoals hij zelf zegt: “Soms ligt er iets moois om de hoek, je moet alleen even doorgaan om het te vinden.”
