Al bedelend op een kruispunt, ontmoetten we Brian, een 36-jarige leger veteraan die zijn land 10 jaar heeft gediend en drie uitzendingen heeft gehad; twee in Irak en één in Afghanistan.
Oorspronkelijk komt Brian uit Dallas, Texas. Nu leeft hij al bijna 5 jaar op straat in Tucson.
“Er zijn goede dagen en slechte dagen. Net als bij elke andere baan waar je het moet hebben van fooien. Het is alsof ik een zzp’er ben.”
Hond Buddy is afhankelijk van Brian. De trouwe viervoeter geeft hem kracht. “Niemand ontslaat me als ik vroeg stop met bedelen. Het hebben van een huisdier motiveert me, omdat Buddy op me rekent.”
“Er is niemand die je ontslaat als je vroeg naar huis gaat. Het hebben van een huisdier is een motivatie, omdat ik iemand heb die op me rekent.”
“Ik hoefde me geen zorgen te maken over de rekeningen, het licht, het water. Het was gewoon wakker worden, leven, overleven en thuiskomen.”
Hoewel we nog maar één Shelterbag over hadden, wilde Brian ons aan zijn kampgenoten voorstellen en het ontwerp met hen delen.
Toen we Brian een Shelterbag overhandigden, zei hij:
“Dit is erg voordelig. Het is lichtgewicht, makkelijk mee te nemen. Het is geen tent, dus [de autoriteiten] kunnen je niet tegenhouden, maar het geeft je nog steeds de beschutte bescherming.”
Brian, die ons aan Mike voorstelde, nodigde ons uit om hun geïmproviseerde schuilplaats te bekijken, een steeds veranderende structuur waarin 3, soms 4, plus Buddy konden slapen.
“Het is allemaal snel gebouwd, en kan net zo snel omhoog gaan als het naar beneden komt.”
Luis (58) woonde in Los Angeles, maar kwam terug naar Tucson om voor zijn moeder te zorgen voordat zij overleed. Zij stierf 21 jaar geleden.
“Ik heb hier familie, maar ik ben al 31 jaar niet meer thuis geweest.”
Angel
Mike
Christel
“Ik zie elke dag geweldige dingen uit deze mensen komen. Ik heb mensen gezien die blut waren en om kleingeld vroegen en hun laatste kwartje aan iemand gaven die dorst heeft. Of dekens weggevenen er dan zelf geen meer hebben.”
Deze camping bestaat uit meerdere geïmproviseerde constructies, die elk plaats bieden aan maximaal vier personen.
“Iedereen hier is behoorlijk goed voor elkaar, weet je. Wij, als daklozen, weten wat we aan elkaar hebben en waar het echt op aankomt.
Dus als we iemand zien die iets nodig heeft, aarzelen we meestal niet. Het is niet eens een tweede gedachte, en het is niet iets waar we later over beginnen.
Maar mensen die bang zijn voor werk, of dat vermijden, die houden het meestal niet lang vol in een kamp.”
– Mike
