Onthoud altijd dat je dapperder bent dan je denkt.

Rose Haven is een dagopvang voor vrouwen, kinderen en gemarginaliseerde genders die te maken hebben met dakloosheid en armoede in Portland, Oregon.

Oregon heeft het op een na hoogste percentage dakloze mensen zonder onderdak in de VS. Rose Haven is de enige dagopvang en gemeenschapscentrum in het Multnomah County dat specifiek deze doelgroepen ondersteunt.

De belangrijkste oorzaken van dakloosheid voor vrouwen in Oregon zijn huiselijk en seksueel geweld, onbetaalbare huisvesting, loonongelijkheid en mentale en fysieke beperkingen. Rose Haven biedt hulp bij het navigeren door de complexiteit van hun wereld en streeft ernaar hen op de lange termijn te helpen hun leven te verbeteren.

Sinds 2019 is de algehele dakloosheid met 30% toegenomen, en het aantal mensen dat volledig dakloos leeft (buiten in tenten, auto's of aan de randen) is verdubbeld.

- 2022 Multnomah County Point in Time Count -

De auto waarin Marion momenteel slaapt, was een erfenis van haar moeder. "Ik ben ermee naar New Mexico en terug gegaan, toen naar Spokane, rond het oosten, weet je. Ik ben gezegend dat ik een auto heb, maar ik kies ervoor om te lopen. Ik parkeer het hier omdat ik overal naartoe kan lopen. Wandelen is het enige waar ik dagelijks van geniet. Het kost me ongeveer een uur om bij Rose Haven te komen omdat ik gewoon wandel. Ik kruip gewoon rond, zodat ik ervan kan genieten. Frisse lucht is goed voor je, het is mijn fysiotherapie, weet je."

Marion is opgegroeid met haar moeder en kent de straten al van jongs af aan. Ze vertelt ons dat dit haar helpt om hier veilig te blijven en gerespecteerd te worden. "Ik ken de straten sinds de 1e, 2e klas, niet dakloos, maar gewoon toen mama zei 'kind, ga naar de winkel en haal me een zak chips.' En toen ik in de 3e klas zat, plaatsten ze me in dit gebied met veel prostitutie, wat me vroeg in deze gevaarlijke wereld van volwassenen bracht. Dus mensen respecteerden me altijd. Het helpt veel om hier jong te zijn. Omdat ze me zien en denken dat ik nieuw ben. Maar ik ben niet nieuw. Ik ben oud. JULLIE zijn nieuw, om me te zien."

Met uitzondering van twee mensen die dichtbij op straat wonen, houdt Marion afstand van anderen hier buiten. "Ik meng me niet veel met straatmensen, omdat mensen uit verschillende plaatsen komen." Ze weet maar al te goed wat hun bedoelingen kunnen zijn en is vastbesloten om van straat te komen en huisvesting te vinden. Een vrouw waar ze op let, Joan, slaapt net om de hoek in een kleine constructie gemaakt van zeilen. We gingen daarheen om haar een Shelterbag te brengen, maar Marion zegt dat ze waarschijnlijk 'aan het inzamelen' is, afval aan het verzamelen voor recycling.

"Als ik haar twee dagen niet zie, maak ik me zorgen om haar. Haar verhaal is zo triest. Ik ben blij dat ik haar heb ontmoet. Als ik hier niet was geweest, zou ik niet hebben geweten dat iemand anders doorgaat wat ik doorga. Haar verhaal is honderd keer tragischer dan het mijne. En het enige wat deze dame wil, is thuis zijn bij haar familie. Ik bedoel, ik wil ook hulp, maar ik wens meer voor haar om hulp te krijgen. Je hebt geen idee."

"Ik ben op straat, maar niet van de straat. Ik neem niet deel. Het kan me niet schelen wat er gaande is. Ik praat alleen met twee mensen op straat. Ik houd me er buiten."

– Marion

Emotioneel en psychologisch trauma

Marion vertelt ons over het trauma dat in haar familie heeft plaatsgevonden. Toen ze op 21-jarige leeftijd moeder werd, voelde ze dat dit het juiste was om uit huis te gaan en alleen te gaan wonen. Ze betreurt die beslissing en wenste dat ze langer bij haar moeder was gebleven. Ze vielen ten prooi aan seksueel misbruik. "Als ik bij mijn moeder was gebleven, zouden we niet zijn blootgesteld aan wat er gebeurde."

"Ik wist niet wat er gebeurde. Sindsdien zitten mijn zoon en ik 21 jaar uit elkaar, en ik ben nu 58. Hij is nu 37 en wordt volgende week 38. Dit is de derde verjaardag die ik heb gemist. Ik wil hem een slang kopen. Hij heeft altijd van reptielen, hagedissen, slangen en dergelijke gehouden. Maar ik ben dankbaar dat we zelfs kunnen communiceren. Als het niet om de gevangenis was geweest, zou ik waarschijnlijk nu niet kunnen communiceren."

"Mijn sociale vaardigheden waren echt laag omdat ik ernstige angst ontwikkelde. Ik ontdekte pas een paar jaar geleden dat het angst was, ik dacht dat ik bang was voor mensen... in zekere zin, ja, maar niet bang dat iemand op je springt, maar gewoon angst omdat mensen je pijn kunnen doen."

Marion ging in 1994 de gevangenis in vanwege haar emotionele trauma. "Ik werd direct na binnenkomst zes maanden in eenzame opsluiting geplaatst. En toen ik uit de isolatie kwam, ontmoette ik dit meisje, en ik bedoel, ze was mooi. Mijn geest nam haar aan en ik zei 'oké, dat is mijn kleine zusje.' Ze lieten ons samenwonen. En zij was heel extravert, dus ik had 5 jaar lang 'communicatietraining' met haar. Zoals ik al zei, ik was altijd teruggetrokken en geïsoleerd geweest. Ze werd een week nadat ze uit de gevangenis kwam vermoord, dus ik kreeg nooit de kans om haar te vertellen dat ze het belangrijkste stuk was van mijn sociale en communicatieve vaardigheden. Als het niet om haar was geweest, had ik nu niet met jullie kunnen praten zoals dit."

"Ik ben echt dankbaar dat er mensen zijn met zoveel mededogen voor mensen in minder fortuinlijke situaties."

– Marion

"Emotioneel en psychologisch trauma is het resultaat van uiterst stressvolle gebeurtenissen (bijvoorbeeld geweld, misbruik, verwaarlozing, verlies, rampen, oorlog) die invloed hebben op je gevoel van veiligheid, waardoor je je hulpeloos voelt in een gevaarlijke wereld.

Psychologisch trauma kan ervoor zorgen dat je worstelt met verontrustende emoties, herinneringen en angsten die niet verdwijnen. Het is moeilijk om andere mensen te vertrouwen, en daarom bemoeilijken traumatische ervaringen onze capaciteit om zin te geven aan ons leven en consistente relaties op te bouwen.

Met de juiste ondersteuning en interventie kunnen mensen traumatische ervaringen overwinnen. Echter, de meeste mensen die dakloos zijn, moeten het stellen zonder deze diensten en ervaren extra trauma doordat ze buiten leven en meer blootgesteld zijn."

"Wanneer je een tragedie zoals deze in je familie hebt, weten we niet hoelang dat bij ons zal blijven. Omdat we van onze kinderen houden, zoals we van onze ouders houden."

"Ik weet niet hoelang dit bij me zal blijven, want ik ben nog steeds niet in vrede. Ik heb geestelijke gezondheidsproblemen, maar ik kan functioneren omdat ik het niet op andere mensen wil afreageren, zoals sommige mensen doen.
Ik word gewoon stil en blijf bij mezelf. Op die manier schaad ik niemand. Maar mijn mond, als ik een vijand zie, uit ik het."

"Marion heeft wat geld geërfd van haar moeder, maar toen dat werd gestolen, kwam ze in een situatie terecht waarin ze niet wilde stelen. 'Dus leerde ik mijn behoeften eenvoudig te houden. Ik heb gaandeweg geleerd om het meeste, of het beste, uit mijn situatie te halen.'

'Ze kunnen me in een aftands hotel stoppen, maar ik zal het schoonmaken, de lichten uitdoen, elke nacht rustige muziek aanzetten, en dan laat ik mijn endorfines vrij. Dan ben ik niet depressief of boos, maar zing en dans ik, dus voel ik me goed in mijn geest. Ik heb geleerd het beste te maken van de situatie waarin ik me bevind, maar op dit moment zou ik liever op een plek zijn waar ik een lang warm bad kan nemen en mijn eigen eten kan koken. Ik heb geduld, en ik hoop dat ik hier in Noord-Portland een plek kan krijgen."

"Ik heb geleerd het beste te maken van de situatie waarin ik me bevind, maar ik zou liever op een plek zijn waar ik een lang warm bad kan nemen en mijn eigen eten kan koken."

– Marion